Het is vandaag precies 2wkn en een dag geleden dat dit alles begon, dat ik in deze hel te leven kwam. Eigenlijk ben ik nog te zwak om achter de pc te zitten. Alles draait nu en ik begin langzaamaan steeds meer te trillen. Maar zoals iedereen ook weet ben ik iemand die graag van me afschrijft, mijn verhaal doet. En dat heb ik nu ook echt nodig, ik moet zeggen wat ik te zeggen heb dus ik probeer het gewoon en zie dan wel hoe ver ik kom. Wie weet dat ik pas over enkele dagen klaar ben, misschien lukt het me vandaag al. Maar ik zit er iig klaar voor met een kussen onder m’n kont en op mijn buik... Laat ik maar gewoon bij het begin beginnen.
Dinsdag 25 oktober... Een dag die al 4jr lang een erg moeilijke dag voor mij. Deze dag is namelijk de geboortedag van mijn lieve Belle, die ons helaas veels te vroeg heeft moeten verlaten op 2 ½ jarige leeftijd. Op haar geboortedag (en sterfdag) proberen we altijd iets ter ere van deze bijzondere meid te doen dus 2wkn terug was niet anders. We zijn op pad gegaan, samen met de meiden voor een mooie ‘memoriam-wandeling’, althans dat had het moeten worden. Onderweg heb ik het even erg moeilijk gehad maar uiteindelijk kwamen we dan in de middag aan bij zandverstuiving De Heare voor een wandelmomentje met de meiden. Ik had al de hele rit lang een knagende pijn, heftig maar vol te houden en ik weet ‘m aan alle emoties die op dat moment in mij om gingen. We kwamen op de locatie en begonnen lekker te dollen en spelen met de meiden. Ashley had het al gauw te koud maar Abby en Eevee gingen weer even helemaal los. Met mij ging het echter met de minuut minder en na een tijdje lang de pijn te hebben gedragen kwam alles er uit. Een vloedgolf aan pijn zorgde er voor dat ik bijna niet meer op mijn benen kon staan en letterlijk alles er uit gooide, het ging niet meer. Mijn moeder wist al gauw dat dit niet goed was, ik kots immers niet makkelijk dus nadat zij mij op een bankje had gekregen heeft ze snel de meiden in de auto gezet waarna ze mij is gaan ophalen. Ik zal jullie de rest van het verhaal besparen (want wat seconden, hooguit minuten waren leken op dat moment uren/dagen) maar eenmaal in de auto bleek het goed mis en hebben we de ambulance gebeld. Deze was gelukkig snel te horen al leek het nog een eeuwigheid voor die er uiteindelijk was.
De rit naar het ziekenhuis leek eeuwen te duren en door mijn vaten (die mijn hele leven lang al voor problemen zorgen) kon geen infuus met pijnstillers aangelegd worden omdat dit de ambulancemedewerkers simpelweg niet lukte dus de hele rit lang heb ik liggen kermen van de pijn. Alleen en dat was misschien nog wel het meest enge van allemaal. Want ik ben zelden zonder mijn moeder (mede ook door ons verleden) en nu moest ik die rit en eerste uren in het ziekenhuis alleen doorstaan, want uiteraard gingen mijn meiden voor en moesten die eerst veilig thuis komen voor zij zich om mij kon en mocht bekommeren.
De eerste uren in het ziekenhuis waren op z’n zachts gezegd verschrikkelijk te noemen. De verpleegkundige was naar en onaardig en gaf me het gevoel alsof ik me aanstelde en niet zo moest zeiken. Als ik vroeg om pijnstilling kreeg ik te horen dat ik dit de komende uren niet zou krijgen want dat ze eerst moesten weten wat er aan de hand was (en de dokter was druk dus die zou nog wel even op zich laten wachten) en toen ik na een vloedgolf van pijn weer alles er uit gooide over mijn bed en kleding heen kreeg ik letterlijk te horen dat ik maar moest opstaan en me moest omkleden of anders weg moest gaan want ik wilde blijkbaar toch geen hulp. Alleen al aan die uren terug denkende krijg ik hartkloppingen en volgens mij is het totaalbeeld wel duidelijk dus laten we het hier maar bij laten.
Na wat voor mij gevoel een dag was maar in werkelijkheid enkele uren zal zijn geweest (rit naar huis was immers nog z’n 45min en naar het ziekenhuis eveneens en mijn moeder heeft natuurlijk de honden thuis goed moeten achterlaten, mijn oma was inmiddels al onderweg om thuis bij ons de wacht te houden en voor de meiden te zorgen aangezien we geen flauw idee hadden hoe lang het zou duren in het ziekenhuis, dit was echter ook niet ideaal want zij zat op dat moment nog in Leeuwarden voor haar laatste bestralingen vanwege de uitzaaiingen in haar hersenen dus ze was erg zwak en al helemaal kapot toen ze het nieuws hoorde) kwam mijn moeder eindelijk aan in het ziekenhuis om me te steunen en na een tijdje volgde dan ook eindelijk de arts. En werden onderzoeken uitgevoerd en om me heen hoorde ik steeds de diagnose ‘longembolie’. De onderzoeken waren vreselijk en duurde ook maar voort terwijl ik mezelf voelde wegzakken maar voor mijn gevoel geloofde niemand mij. Dit was psychisch ook een erg zware klap voor me want dit had ik al vaker meegemaakt. Toen ik diabetes (type 1) kreeg en met het wegpesten van school bijvoorbeeld. Al die keren werd ik in eerste instantie niet geloofd, moest ik me ‘niet zo aanstellen’ en sterk zijn want het viel allemaal wel mee. Met als gevolgd... Een coma en een depressie die tot zelfmoordgedachtes leed. Maar ook dit keer liet ik me weer ompraten, het zou allemaal wel meevallen en ik stelde me gewoon aan, moest niet zo zeuren en voor ik het wist zou ik weer thuis zijn. Deze gedachte hield me op de been. Tot het helemaal mis ging...
Hoe ik precies op dat punt ben gekomen weet ik niet, maar opeens stond de kamer vol met artsen en verpleegkundigen. Ik had geen pols meer en reageerde nauwelijks. Was dit nu hoe het voelt om op het randje van de dood te staan?!Ik hoorde namelijk alles en probeerde te reageren, maar veel meer dan een fluisterzachte ‘hmm’ kwam er niet uit. Iedereen was in paniek, de pijn was bijna niet meer vol te houden en achteraf hoorde ik dat de peddels al klaar lagen maar uiteindelijk vonden ze mijn pols toch weer terug al was die wel erg zwak. Vanaf dat moment werd ik wel serieus genomen, werd ik wel geloofd maar weer moest het zo ver komen voor dit zou gebeuren. Maar goed geen slecht woord verder over het team daar want zonder hen zou ik hier niet meer zijn, ik ben hen dus ook voor eeuwig dankbaar voor hun werk en inzet,
Er werd duidelijk dat het hier niet om een longembolie ging maar om een bloeding in de lever, een tumor die goedaardig zou zijn. Er moest meteen gehandeld worden maar dit kon niet daar. Ik zou overgeplaatst worden naar het andere ziekenhuis in Zwolle waar al een team in de OK stand-by stond om mij die nacht nog te opereren. Ze wilde eerst de ingewikkelde maar meest veilige manier proberen, via mijn lies de bloeding stoppen. Maar voor het geval dat dit niet zou werken stond er ook al een team stand-by in Groningen om daar over te gaan tot een operatie als dit niet zou werken. Zou het mis gaan dan zouden ze me open moeten maken, met de hand de bloedingen moeten stoppen en mij zo (open en al dus) naar Groningen moeten rijden voor een erg zware maar vooral ook risicovolle en levensbedreigende operatie. Maar goed zo ver wilde ze het niet laten komen dus moesten we weer met de ambulance naar het volgende ziekenhuis. In de ambulance gingen meerdere artsen mee vanwege mijn kritieke toestand, ik moest continu in de gaten gehouden worden en eenmaal in het ziekenhuis werd ik meteen doorgereden naar de OK. Tijd om mijn moeder gedag te zeggen was er niet.
De operatie was zwaar, erg zwaar en ik wil nu niet overdrijven maar ik heb hier ook echt een trauma aan over gehouden. Terug denkend aan die momenten in de OK geven me hartkloppingen en een benauwd gevoel en roepen allerlei emoties bij me op dus hier probeer ik zo min mogelijk bij stil te staan. Ik heb uiteindelijk 3 uur in de OK gelegen, bij bewustzijn onder plaatselijke verdoving. De operatie vond plaats via een katheter in de slagader bij mijn lies en ik heb uiteindelijk al die uren lang met mijn arm boven mijn hoofd moeten liggen. Ik hoef iedereen dus denk ik niet uit te leggen hoeveel pijn ik nu nog steeds aan die schouder heb vanwege die houding die ik al die tijd doodstil heb moeten aanhouden. De operatie zou een uur duren maar door complicaties werd dit dus het drievoudige maar uiteindelijk kreeg ik dan de oké en mocht ik terug naar mijn moeder, die inmiddels (3 uur ’s nachts was het toen) in de wachtkamer zichzelf zat op te vreten van angst. Ik kreeg bij het verlaten van de OK wel nog een nadrukkelijk verzoek of beter gezegd opdracht. Ik moet absoluut niet van houding veranderen en/of op mijn zij gaan liggen. De buis zou immers nog 24u in mijn lies blijven zitten in mijn slagader en iedere onverwachte beweging kon het buisje doen breken wat tot een slagaderlijke bloeding zou lijden. Fijn... Precies wat je wilt horen als je kermend van de pijn een OK verlaat al doodsbang door alles wat er is gebeurt daarvoor.
Ik werd naar de IC gebracht waar ik eindelijk na zo’n 12 uur wat mocht drinken (terwijl mijn bloedsuiker iets van 20 was dus ik al uren lang verging van de dorst) en och wat was dat een verademing zeg... De dagen op de IC waren leeg, eenzaam en saai. Ik kon niks, slapen ging nauwelijks en ik verging van de pijn en hallucinaties door de morfine en andere pijnstilling die ik kreeg. Ik had inmiddels een katheter omdat ik niet naar het toilet kon (en och wat doet dat een pijn zeg zoiets inbrengen en er later ook weer uithalen, afgrijselijk) en mijn dagen waren gevuld met pijn en verdriet.
Aan het eind van de week mocht ik eindelijk over naar de iets minder streng bewaakte afdeling, al was het nog niet te vergelijken met een normale afdeling hoor. Ook hier werd ik 24/7 in de gaten gehouden maar mocht ik wel steeds meer zelf doen en werd ik dus weer wat zelfstandiger. De pijn was echter nog nauwelijks te houden en het grootste deel van mijn dag bestond nog steeds uit liggen en mijn tijd uit zitten. Op zondag kwam de echte dip. Ik zag het echt niet meer zitten. De pijn werd me te veel, de eenzaamheid kon ik niet meer aan en de troosteloosheid op de afdeling had te veel invloed op me. Ik voelde mijn vechtlust verdwijnen, ik was gewoon helemaal op. Midden in de nacht heb ik dus in een apart kamertje mijn moeder opgebeld omdat ik het allemaal even niet meer zag zitten. Ik kon gewoon echt niet meer. Waarschijnlijk was dit de verpleging al eerder opgevallen want ik had ook in het ziekenhuis af en toe last van paniekaanvallen door alle stress en de hele situatie. Toen de volgende ochtend de verpleging langs kwam voor de ochtendronde hadden ze dus ook nieuws voor me. Aangezien ze in het ziekenhuis niet veel meer voor me konden doen dan thuis mocht ik naar huis, en wel nog diezelfde middag. Ik heb zitten huilen van blijdschap want eindelijk mocht ik weg uit dat hol, die rotsituatie. Of de situatie waarin ik nu terecht zou komen beter zou zijn wist ik niet maar ik kon in ieder geval weer naar huis terug naar mijn beestenbende die me toch altijd op zich al veel liefde, steun en moed geven.
Thuis kwam echter alweer snel de nieuwe klap. Want hoewel ik niet eens zozeer had verwacht dat het beter met me zou gaan thuis kreeg ik toen pas echt de realiteit onder ogen. Ik was ziek, doodziek en had op het randje van de dood gebalanceerd. En om hier bovenop te komen zou nog lang duren, heeeeeel lang duren. Bovendien had ik eigenlijk nog niet eens ontslagen mogen worden van de afdeling, onder ‘normale’ omstandigheden had ik er wellicht nog weken gelegen. Maar vanwege mijn geestelijke gezondheid, de paniekaanvallen e.d. en de zorg die mijn moeder mij thuis kan geven is uiteindelijk bij hoge uitzondering besloten mij naar huis te laten gaan. Iets waar ik dolblij mee ben natuurlijk maar wat het herstel ook wel extra zwaar maakt, want hoewel ik thuis ben kan ik er dus verre van genieten en is het hier ook gewoon eigenlijk simpelweg nog heel veel pijn lijden en mijn tijd uit zitten hopen op betere tijden in het vooruitzicht.
De afgelopen week zijn de fysio en huisarts hier regelmatig langs geweest om me na te kijken en met me te praten en allemaal zeggen ze hetzelfde. Eerlijk weliswaar maar ook een flinke klap in het gezicht... Wat ik heb meegemaakt wordt omschreven als “helse pijnen” en het herstel daarvan is zwaar en erg lang. Ik heb die dinsdagavond 5 zakken bloed gekregen en alsnog is mijn HB rond de 5 (deze zou rond de 7 á 8 moeten zijn), oftewel ik heb flinke bloedarmoede. In normaal tempo, met een normaal eetpatroon stijgt je HB gemiddeld 1 punt per maand dus dat zou betekenen dat ik er sowieso al 3 maanden over doe om wat dat betreft weer de oude te worden. Maar ik eet niet, nauwelijks. En van de dingen die ik wel binnen krijg gooi ik 9 vd 10 bijna alles binnen het uur daarna er weer uit. Ik ben slap, kapot en heb nog maar weinig vechtlust over. Ik ga door maar heb niet de illusie dat dus over een maand of 3 mijn bloedwaardes alweer oké zullen zijn. En dat is dan nog alleen dat. Want er speelt natuurlijk nog veel meer dan dat.
Zoals bijvoorbeeld de oorzaak van dit alles. De tumor is namelijk ontstaan door mijn medicijngebruik, door de medicatie die ik gebruik vanwege mijn baarmoederlijke ziekte. Sinds mijn 13e heb ik namelijk endometriose, een baarmoederlijke ziekte die zelfs dodelijk kan zijn in ernstige gevallen maar die in mijn geval vooral zorgt voor heftige pijnen en het niet kunnen functioneren daardoor. Hierdoor slik ik sindsdien al een hoge dosis hormonen en blijkbaar ben ik dus nu, ‘lucky me’, getroffen door een van de meest zeldzame bijwerkingen van deze medicatie. Namelijk tumoren in de lever. En natuurlijk heb ik dan ook weer net het geluk dat in mijn geval de tumor zo idioot snel is gegroeid dat die is gaan bloeden en mij in levensgevaar heeft gebracht. Kortom dit kan niet zo verder. Ik ben dan dus ook die dinsdag meteen gestopt met mijn medicatie tegen de endometriose maar wel met alle gevolgen van dien. En die zijn op het moment hevige bloedingen, letterlijk bloedproppen die ik verlies en zeer heftige buikpijn naast de al hebbende pijnen van mijn lever. Dit alles zorgt er natuurlijk ook weer voor dat ik nog zwakker word dan dat ik al was en de pijn is soms bijna onhoudbaar. Volgende week heb ik een afspraak met de gynaecoloog om mijn opties te bespreken maar eigenlijk weet ik al dat die er niet of nauwelijks zijn. De enige vorm van medicatie tegen deze ziekte is immers hormonen en de chirurg heeft mij verboden deze ooit nog te gaan slikken. Zij zullen namelijk de tumor weer laten groeien wat er uiteindelijk voor zal zorgen dat ik het waarschijnlijk met de dood moet bekopen. Absoluut geen optie dus... Op dit moment denk ik er serieus over na om, als ik weer hersteld ben mijn volledige baarmoeder er uit te laten halen. Kinderen krijgen had ik immers toch al zo goed als opgegeven en een levenlang met deze pijn leven is voor mij ondenkbaar. Ik ben immers niet 1 week iedere maand ongesteld. Ik ben vaak 3 van de 4wkn ongesteld met heftige pijnen en ernstig bloedverlies. Zo ernstig dat ik gewoon simpelweg niet meer kan functioneren in het dagelijks leven en dat is geen doen voor mij. Ik weet natuurlijk nog niet of dit een optie is maar dat horen we allemaal als het goed is volgende week bij de gynaecoloog dus to be continued wat dat betreft...
En dan is er natuurlijk nog de tumor zelf. Gisteren hadden we een gesprek bij de chirurg wat op z’n zachts gezegd weer pittig te noemen was. De rit naar het ziekenhuis alleen al is op het moment slopend voor mij (na een toiletbezoekje heb ik eigenlijk alweer een paar uur rust nodig) en eenmaal daar liep de arts ook nog eens bijna een uur uit en moest ik vervolgens ook nog eens gaan bloedprikken (wat bijna niet te doen is bij mij) waar ik ook weer een half uur op moest wachten. Kortom ik ben fysiek vandaag weer helemaal op. Of nou ja dat was ik eigenlijk al, maar telkens als ik denk dat het niet erger kan gebeurt het toch. Alles doet pijn, ademhalen gaat weer moeilijker vandaag en mijn emoties gaan van hier naar daar. Maar goed het bezoek zelf, het plan is als volgt... Over een week of 6 krijg ik een scan en vervolgens 3mnd later weer. De hoop is dan dat de tumor inmiddels is geslonken en ik er ‘gewoon’ mee verder kan leven. Ze denken dat omdat ik nu mijn hormonen niet meer slik dit het geval zal zijn dus hier hoop ik dan ook maar op, al heb ik er ook wel een beetje een hard hoofd in mijn lichaam kennende. Ik heb ook gevraagd wat er gaat gebeuren als het niet naar wens verloopt. Wat er dan zal gebeuren is alsnog die operatie die ook de artsen zelf vrezen. Want de tumor moet verkleinen, mag niet zo groot blijven. Gebeurt dit dus niet uit zichzelf dan zal er eerst een punctie genomen worden en vervolgens zal ik dan waarschijnlijk in Groningen geopereerd worden maar nogmaals deze operatie is erg zwaar en gevaarlijk dus de hoop is dat dit niet nodig zal zijn.
En verder... Verder moet ik gewoon accepteren dat dit mijn leven nu is, hoe moeilijk dat ook is. Moet ik accepteren dat ik met mini-stapjes die eigenlijk niet eens merkbaar of voelbaar zijn vooruit ga en ik nog heel wat herstelmaanden voor de boeg heb. Of ik ooit weer de oude zal worden? Men zegt van wel maar ik vind dat om eerlijk te zijn op het moment nog maar moeilijk om te geloven. Die ‘positieve-ik’ zoals sommige mensen mij soms noemde, die persoon die ondanks alle tegenslagen het beste van alles probeerde in te zien is niet meer. Die is 2wkn terug verdwenen daar op de zandverstuiving. Wat nu over is is een gebroken iemand, iemand die kapot is en nog maar weinig vechtlust in zich over heeft. Iemand die iedere dag met moeite op staat en haar emoties nauwelijks nog onder controle heeft. Ik zal hier hulp voor krijgen, daar is men al mee bezig maar wanneer en hoe is nog niet duidelijk. Tot die tijd zal ik het zelf moeten rooien, met al mijn pillen en mijn beestenbende, moeder en oma als steun om mij heen. Maar het is zwaar, erg zwaar... Ik kan gewoon eigenlijk niet meer, heb alles gegeven 2wkn terug en ben nu gewoon op en klaar ermee. Ik kan niet meer, wil soms ook niet meer. Ben er klaar mee! De pijn is nog steeds vaak ondragelijk. Uren zit ik ’s nachts op in de hoop van uitputting uiteindelijk maar weer in slaap te vallen. De hartkloppingen, het overgeven, de paniekaanvallen, flashbacks van die dinsdagnacht en benauwdheid maken dingen zoals lopen of tv kijken alleen al erg zwaar en mijn baarmoederlijke problemen zorgen dat ieder toiletbezoek weer een ramp is. Ik heb mijn temperatuur nauwelijks onder controle, mijn bloedcirculatie is immers niet in orde dus dat vergt ook veel energie en kracht. Alles wat ik leuk vind om te doen kan ik niet meer, wil mijn lichaam niet meer is deze gewoon niet meer toe in staat. Ik hang/lig de hele dag maar wat op de bank, in de relaxfauteuil of boven op mijn bed en ik probeer telkens maar weer iets van hoop te vinden om aan vast te houden maar dat is erg moeilijk.
Vooral ook het feit dat de laatste maanden van mijn oma’s leven op deze manier zullen worden doorgebracht doet me ook erg veel pijn. We weten immers niet hoe lang zij nog te leven heeft. Op dit moment gaat het erg goed met ‘r maar de zorgen blijven toch. Want wat als de uitzaaiingen weer gaan groeien, hoe lang heeft ze dan nog? Een week, een maan of misschien nog een half jaar? Zal ik ooit nog eens met haar kunnen gaan wandelen, bij haar op visite kunnen gaan zonder dat ze zo een zorgen heeft om mij en mijn gezondheid? Ze is hier op het moment dagelijks om mijn moeder en ik te helpen daar waar nodig, dus veel tijd brengen we samen wel door. Maar de manier waarop... Daar heb ik het wel moeilijk mee.
Maar goed ik moet door. Want wat alle artsen ook wel zeggen is dat ondanks dat wat ik nu meemaak erg heftig is en bijna niet voor te stellen voor velen ik er uiteindelijk wel weer bovenop kom. Het komt goed en voor de verandering moet ik daar maar eens op gaan vertrouwen nu dan hè. Het komt goed, uiteindelijk. Alleen niet nu...
Ik wil graag iedereen bedanken voor alle hartverwarmende berichtje op Hyves, Facebook, Hondenpage, de e-mail en bovenal via alle kaartjes die ik heb ontvangen. Inmiddels hangt er een slinger in de huiskamer met alle kaarten die me op tijden dat ik het allemaal even niet meer zie zitten goed opbeuren. Ik heb inmiddels meer dan 400 mails in mijn mailbox en aangezien ik inmiddels ook al heel wat uren bezig ben met het typen van dit bericht zal ik er binnenkort niet aan toe komen die allemaal te beantwoorden. Maar weet dat ik het allemaal wel probeer te lezen en bovenal het zeer op prijs stel dat jullie allemaal zo veel om mij geven. Het is ook echt waar wat ze zeggen, in slechte tijden leer je je echte vrienden kennen en het doet me goed te weten dat de afgelopen jaren mijn vriendenkring zo immens is gegroeid. Bedankt dus allemaal, vanuit het diepste van mijn hart!
Het zal nog wel een flinke tijd duren voordat ik weer op volle toeren online en ook in real-life zal meedraaien, want er wordt me maar keer op keer gezegd dat wat ik heb meegemaakt niet niks is en zo voelt het ook zeker. De komende maanden zal draaien om mijn herstel en zal ik proberen zo veel mogelijk weer de oude worden. Eerste stap ik naar het toilet kunnen lopen zonder daarna uitgeput te zijn, volgende is weer normaal leren eten en ga zo maar door. Het zijn babystapjes, maar goed het is iets. Ook zal ik natuurlijk zo veel mogelijk tijd met mijn oma proberen door te brengen, want helaas heeft het lot besloten dat we niet lang meer hebben samen. Ook weer leuke dingen doen met mijn meiden is een van mijn grootste doelen maar ik vrees dat die verwezenlijken nog wel weken misschien zelfs maanden op zich zal laten wachten. Maar ik probeer de hoop er in te houden, ik heb er niet veel meer van over maar wat ik nog over heb gebruik ik om door te vechten en te strijden. Ik zal niet ontkennen er zijn veel momenten op de dag dat ik het allemaal niet meer zie zitten, dat ik gewoon niet meer kan en eigenlijk wil opgeven. Maar gelukkig heb ik die meiden, die meiden om mij heen die mij oh zo nodig hebben (en andersom ook) dus zij zijn voor wie ik vecht. En Wicked... Want hoe stom het ook klinkt ook dat was een van de dingen die mij dit jaar, dit vreselijk zware klote jaar om het even hard te zeggen, op de been hield. En ik wil, ik zal gewoon naar die voorstelling gaan. En mijn doel is nu zelfs meer dan dat, want met het risico arrogant te klinken... Ik verdien nu eindelijk ook wel eens wat! Ik verdien nu eindelijk ook wel eens geluk, niet alsmaar pijn/verdriet/verlies maar een mooi moment in het leven om over na te vertellen. Zeker na dit jaar! Dus mijn doel is dan ook niet alleen naar Wicked te gaan maar ook de castleden te ontmoeten, er een speciale avond uit van maken als ik dit weer aan kan zodat ik toch weer een lichtpuntje heb in al deze duisternis. Ik weet nog niet wanneer en ik weet nog niet hoe, maar daar ga ik voor. Ik heb begrepen dat anderen hier ook al hun best voor doen dus ook hartstikke bedankt daar voor, jullie weten niet hoeveel dit voor mij betekend en ik hoop dat dit alles wat zal opleveren.
Ik kan nu echt niet meer. Mijn schouder houdt er mee op, ik zie vlekken en de steken uit mijn lever en baarmoeder worden met de minuut heftiger. Dit was het dus voor nu... Maar ik ben blij dat ik dit allemaal even heb kunnen zeggen tegen jullie allemaal, dat ik mijn hart weer even heb kunnen luchten en jullie een update heb kunnen geven van wat er nu speelt. Ik had gehoopt dat het een positievere en betere update was geweest, maar helaas mijn leven is echt gewoon eerlijk waar nog een hel op dit moment iets anders kan ik er niet van maken. Mijn ergste vijand wens ik dit niet toe... Ik weet niet waarom ik dit verdien, waarom dit soort dingen mij altijd overkomen maar goed die vraag kan ik mezelf maar ook beter niet stellen. Ik moet door en dat doe ik ook, hopelijk met zo snel mogelijk nog meer hulp van buitenaf zodat ik het ook geestelijk allemaal weer een beetje aan kan. Nogmaals iedereen hartstikke bedankt voor alles, het betekend heel veel voor me al die lieve berichten en hopelijk tot ziens/sprekens/typens snel weer eens wellicht later dit jaar nog...

Gr Wichita

P.S. Mailtjes e.d. kunnen het beste nog steeds naar mijn moeder gemaild worden aangezien ik nog niet echt in staat ben deze zelf te bekijken/beantwoorden. Haar e-mailadres is (inmiddels verwijderd). Voor updates kan iedereen terecht op mijn Hyves en Facebook waar mijn moeder soms updates plaatst maar elders zullen deze ook wel doorkomen dus dat komt wel goed. Nogmaals bedankt iedereen, en tot gauw hopelijk...